เรื่อง  “บางครั้งการหยุดนิ่ง”  เพื่อรอเวลาที่สำคัญ

 “เวลาไม่เคยหยุดนิ่งเพื่อรอใคร”  เป็นความจริงซึ่งคนทั่วโลกต่างก็รู้และเข้าใจเป็นอย่างดีและด้วยความจริงข้อนี้เองที่ทำให้  “เวลา”  กลายเป็นสิ่งสำคัญที่มีค่ามากที่สุดอย่างนึ่งในชีวิตมนุษย์ และเป็นสิ่งที่ควรหวงแหนเอาไว้เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์  และสร้างความสุขให้ได้มากที่สุดเท่าที่ชีวิตหนึ่งจะสามารถทำได้

          เราคงเคยได้ยินผู้หลักผู้ใหญ่หรือผู้มากด้วยประสบการณ์ทั้งหลายบนโลกใบนี้กล่าวถึงคุณค่าของเวลากันมาบ้างไม่มากก็น้อย  ซึ่งโดยรวมแล้วทุกคนล้วนแต่จะกล่าวเป็นเสียงเดียวกันในทำทองที่ว่า  “เวลาเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด”  ทุกวินาทีหมายถึงความสุขที่สามารถเกิดขึ้นได้ด้วยสองมือของเราเอง  จงอย่างปล่อยให้เวลาผ่านล่วงเลยไปอย่างไร้ค่าไร้ประโยชน์  เพราะนั่นอาจทำให้คุณต้องมานั่งเสียใจภายหลัง

          บางครั้งก็ว่าเวลาผ่านแล้วผ่านเลย  ไม่มีวันหวนคืน  เราไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว ซึ่งไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่สรุปได้สั้น ๆ  ก็คือ  “เวลานั้นมีค่าและอย่าปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์”

          แต่จริงอยู่ที่เวลานั้นมีค่ามากมายเหลือแสน  ซึ่งหากเราปล่อยมันให้ผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย  ก็อาจจะทำให้เรานั้นพลาดเรื่องราวดี ๆ  พลาดโอกาสดี ๆ  ไปได้หลายอย่าง  แต่หากเราลองคิดในมุมกลับกันดูบ้างว่า  “การที่บางทีเราหยุดพักบ้าง  ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลยบ้าง  ก็ทำให้เรานั้นพลาดที่จะเหนือหนักมากขึ้นด้วย  หรือพลาดโอกาสที่จะต้องเจอกับปัญหาและอุปสรรคมากมายที่กำลังจะเข้ามาหาเราด้วยเช่นกัน”

          หากเรากำลังวิ่งอยู่บนเส้นทางเส้นหนึ่งซึ่งไกลแสนไกล  กว่าที่จะไปถึงเป้าหมายได้นั้นเราต้องสูญเสียงเหงื่อไปมากมายหลายล้านหยด  ต้องสูดหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดเพื่อไปเลี้ยงส่วนต่าง ๆ  ของร่างกายให้ยังคงทำงานอยู่ได้เป็นร้อยล้านครั้ง  ต้องก้าวขาและเร่งฝีเท้าออกแรงกล้ามเนื้อออกจากเซลล์ต่าง ๆ   นับครั้งไม่ถ้วน  “ร่างกายของเรา  จิตใจของเราจะต้องเหน็ดเหนื่อยมากน้อยเพียงใดกัน”

          การใช้ชีวิตก็เหมือนกับการวิ่ง  ถ้าเราดำเนินชีวิตด้วยความรีบเร่งจนเกินไป  ทุ่มเททำทุกอย่างโดยไร้จังหวะแห่งการหยุดพัก  ไม่นานก็ควงมีวันที่เราต้องสะดุดล้ม  ต้องมีวันที่ร่างกายและจิตใจไม่สามารถรับความเหน็ดเหนื่อยได้ไหว เมื่อวันนั้นมาถึงเราก็อาจจะไม่ได้ลุกขึ้นมาเพื่อที่จะวิ่งต่อไปให้ถึงยังจุดหมายปลายทางที่เราฝันไว้ก็เป็นได้

          บางครั้งการหยุดพักก็เป็นสิ่งสำคัญ  เพราะการหยุดนิ่งไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร  เวลาที่ผ่านล่วงเลยไปในขณะที่เราหยุดพักหรือยุดนิ่งนั้นไม่ได้ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์  แต่มันเป็นการใช้เวลาที่คุ้มค่าที่สุดครั้งหนึ่งเลยทีเดียวก็ว่าได้  เพราะช่วงเวลาแห่งการหยุดพักคือช่วงเวลาที่เราได้เติมเต็มพลัง  เพื่อที่จะได้กลับไปวิ่งต่อให้ถึงเป้าหมายของเราที่ความสำเร็จนั่นเอง

          “จงหยุดนิ่งเพื่อทิ้งเวลา  แต่จงหยุดพักรักษาหัวใจและเติมเต็มความเข้มแข็ง  เพื่อรอเวลาสำคัญให้เกิดขึ้นอีกครั้ง  เวลาสำคัญนั้นก็คือเวลาที่เราจะกลับไปเดินหน้าสู้ต่อไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง  เพื่อเป้าหมายที่เราฝันใฝ่ในชีวิต”

ปลิวลม.  ถ้อยคำกำลังใจในชีวิต.  กรุงเทพมหานคร : Good Choice Publishing, 2554