จุดเริ่มต้นของอัสสัมชัญนครราชสีมา

           ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2500 เกิดโรคระบาด "ไข้หวัดใหญ่ในเอเชีย" กระทรวงศึกษาธิการสั่งให้ปิดโรงเรียนทั่วประเทศ โรงเรียนอัสสัมชัญศรีราชาที่ผมประจำการอยู่มีนักเรียนหอพักมากกว่าครึ่งหนึ่ง ได้ติดเชื้อไวรัสและ ล้มป่วย พวกเราโล่งใจที่ได้ส่งนักเรียนกลับบ้าน ซึ่งนับเป็นวันหยุดที่ไม่มีกำหนด บราเดอร์มงฟอร์ตอธิการโรงเรียนในขณะนั้น แนะนำพวกเราให้ไปพักผ่อนสักระยะหนึ่ง เราเลือกไปโคราช นครสวรรค์ และกรุงเทพฯ ก่อนที่เราจะไปโคราช ขณะนั้นเรากำลังออกเดินทางจากโรงเรียน เราได้พบกับคุณพ่อเบรย์ บาทหลวงผู้ประจำอยู่ที่โคราช ซึ่งกำลังจะนั่งรถไฟกลับโคราช คุณพ่อบอกว่ายินดีต้อนรับหากพวกเราไปโคราช สิ่งที่คาดไว้เป็นจริง คุณพ่อไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเราอยู่ที่สถานีรถไฟโคราชในตอนบ่ายวันนั้น สมัยนั้นถนนมิตรภาพเพิ่งสร้างเสร็จถึงสีคิ้ว และยังไม่เปิดใช้ พวกเรามาถึงสระบุรีและจะใช้เส้นทางใหม่นี้ แต่เจ้าหน้าที่ไม่ให้ผ่าน เมื่อเราจะไปใช้เส้นทางเดิม มีตำรวจ คนหนึ่งจำบราเดอร์มงฟอร์ตได้และเข้ามาทักทาย ไม่กี่นาทีต่อมาเราก็ได้รับอนุญาตให้ใช้ทางหลวงเส้นนี้ เมื่อมาถึงเมืองโคราชก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น เราเข้าพักที่อาคารริมถนนที่ชื่อว่าโรงแรมพระเยซู คุณพ่อเบรย์ดูแลเราเป็นอย่างดี วันหนึ่งคุณพ่อพาเราไปที่ร้างข้างลำตะคอง และบอกถึงความฝันของคุณพ่อที่อยากจะมีโรงพยาบาล สักแห่งหนึ่ง และก่อตั้งโรงเรียนที่ดำเนินการโดยภราดาคณะเซนต์คาเบรียล ผมนึกสงสารคุณพ่ออยู่ในใจ ผมไม่คาดว่าอีกสิบปีต่อมา ผมจะได้รับมอบหมายให้มาบุกเบิกโรงเรียนอัสสัมชัญแห่งใหม่ที่โคราช

           วันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2510 ผมได้มาโคราช คุณพ่อเบรย์ ยังประจำอยู่ที่โคราชมาต้อนรับผม เนื่องจากที่นั่นยังไม่มีโรงเรียนและที่พัก คุณพ่อให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี พระสังฆราชอาแลงวังกาแวร์และบาทหลวงทุกคน ให้การต้อนรับผมอย่างอบอุ่นเช่นกัน บาทหลวงเหล่านั้นล้วนเป็นมิชชันนารีชาวฝรั่งเศส คณะมิซซังต่างประเทศแห่งกรุงปารีส (MEP) ผมได้รับมอบหมายให้แจกศีลมหาสนิทที่โบสถ์เมื่อพระสงฆ์ไม่ว่าง ซึ่งถือเป็นเกียรติสำหรับผมอย่างยิ่ง

           การติดต่อกับหน่วยงานราชการนั้น แตกต่างกับ 4 ปีก่อนที่ผมได้เป็นผู้บุกเบิกโรงเรียนอัสสัมชัญระยอง ที่นั่น ดูเหมือนพระเจ้าทรงเกื้อหนุน เพราะผู้ว่าราชการจังหวัดจัดการเรื่องเอกสารเองทั้งหมด ในเรื่องการโอนกรรมสิทธิ์ที่ดิน และการอนุญาตให้เปิดโรงเรียน ข้าราชการส่วนใหญ่มีความกระตือรือร้นที่จะส่งลูกหลานมาเรียนกับเรา เมื่อผมไปถึงระยองในกลางเดือนเมษายน อาคารเรียนสร้างเกือบเสร็จแล้ว ผมใช้บ้านพักบราเดอร์ต้อนรับผู้ปกครอง ส่วนที่โคราชผมไม่รู้ว่าจะติดต่อกับหน่วยงานราชการอย่างไร อย่างน้อยในขั้นเริ่มต้น เมื่อผมไปดูสถานที่ก่อสร้างโรงเรียน

           หลังจากมาถึงโคราชไม่นานนัก ผมแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าอาคารเรียนชั้นแรกก็ยังไม่เสร็จ บ้านพักบราเดอร์ก็อยู่แต่ในกระดาษเท่านั้น คาดว่าจะได้เปิดโรงเรียนในวันที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2510 แต่ยังมีปัญหาที่ต้องแก้ไขอีกมากมาย เช่น สัญญาการก่อสร้าง ซึ่งผมจะต้องดูแลทั้งหมด ทั้งค่าแรงงาน อีกทั้งต้องซื้อปูนซีเมนต์ เหล็กเส้น เป็นต้น ผมไม่มีเงิน ต้องพึ่งบราเดอร์เกรกกอรี เหรัญญิกคณะฯ ท่านใจดีมากและให้ความช่วยเหลือผมในการก่อสร้างโรงเรียนแห่งนี้ ยังมีชายชราชาวจีนอีกคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือ นั่นคือ นายอรุณ โชคดีที่ผมรู้จักเฒ่าแก่คนนี้ เพราะผมมีโอกาสว่าจ้างเขาก่อนหน้านี้